من خودم هستم و یک حس غریب

من کویری خشکم اما ساحلی بارانیم ظاهری آرام دارد باطن طوفانیم مثل شمشیر از هراسم دست و پا گم می کنند خود ولی در دستهای دیگران زندانیم بس که دنبال تو گشتم شهره ی عالم شدم سربلندم کرده خوشبختانه سرگردانیم می زند لبخند بر چشمان اشک آلود شمع هر که باشد باخبر از گریه ی پنهانیم هیچ دانایی فریب چشمهایت را نخورد عاقبت کاری به دستم می دهد نادانیم  #سجاد_سامانی  پ.ن:  - اینجا شده شیر اطمینان (safety valve) روحیه ام، وقتی افکارم بیش از حد غیر قابل تحمل میشه یه دفعه این شیر اطمینان فعال میشه و باید حتما یه پست بزارم وگرنه همنشین هام که هیچ خودمم نمیتونم خودم رو تحمل کنم. ‍♂️ - به هر بهونه ای دستمون می رسه مثلا برای خوش یمنی شروع یه کار یا خرید ماشین یا خرید خونه یه رسمی داریم که باید یه خروس بکشیم، حالا اگه نبود مرغ هم باشه مشکلی نیس (با این شرایط اقتصادی کلا به گوسفند و گاو که نمیشه نزدیک شد)، و پریروز دو تا خروس برای دو تا مناسبت کشته شد، من گیاه خوار یا حتی توی این وادی هم نیستم ولی این کار چقدر زیبا یا چقدر وحشتناکه؟ و اگه واقعا قدرتی بالاتر از ما بوجود بیاد حق زندگی عملا کشکه و این نقطه تناقض بزرگه، تناقضی خیلی خیلی بزرگ برای اشرف مخلوقات بودنمونه، شاید بگید چنین چیزی وجود نداره ولی میتونم بگم حتی در حال حاضر هم وجود داره ولی هنوز به قدرت نرسیده.  - خیلی پر حرفم ولی فقط با خودم، اونقدر یه مطلب رو از زوایای مختلف چکش کاری میکنم که آخرش یادم میره از کجا به کجا رسیدم، شاید منو ببینی دارم باهات حرف میزنم، چایی میخوریم و میخندیم ولی مرتب توی یه مناظره داخلی ام، مناظره ای که به دعوا هم میکشه ولی کیه که اصلا متوجه این دعوا بشه و واسطه بشه . آخرش هم یا مسالمت آمیزه یا یه کینه از خودم به دل میگیرم که این چه وضعشه که هیچی نمیدونی .  - از اینکه اعتقاداتم متفاوت شده نگرانم، نگران از راه پیش روی اشتباهی یا راه رفته اشتباهی که در هر دو حالت انگار یه باخته، هرچند هروقت ماهی رو از آب بگیری تازه است. شدم یه پوسته تو خالی از... .  - اینو از حسین پناهی دوست داشتم که میگه: " ما راه می رفتیم و زندگی نشستن بود ما می دویدیم و زندگی راه رفتن بود ما می خوابیدیم و زندگی دویدن بود نه! انسان، هیچ گاه برای خود مأمن خوبی نبوده است" - برای تسلط فکریِ درسی ام باید درس طیف رو حذف کنم ، این استاد راهنماست من دارم آخه (اینم شانس مایه ) - به زندگی هم فکر میکنم همچنان و همچنان در بلاتکلیفیه و رسیدم به اینکه چقدر روحیه مادی شدن ندارم و وقتی واردش میشم حالم از خودم بهم میخوره نمیدونم چرا - احساس میکنم هوا اونقدری که باید بهم نمیرسه، تنفس مشکله، یه حس خفگی خفیف مخلوط شده با بغض و بلاتکلیفی، چقدر داغون  من خودم هستم و یک حس غریب...ادامه مطلب

من خودم هستم و یک حس غریب...

من خودم هستم و یک حس غریب...

توانایی آشنایی با آدمهای جدید را از دست داده ام.  توانایی معاشرت با آدمهای قدیمی ام را از دست داده ام. ‏نقطه ای که ایستاده ام، نقطه ی "هیچ کس را نمیخواهم به یاد بیاورم. هیچکس را نمیخواهم به یاد بسپارم" است.  پ.ن:  - نمیدونم نویسنده اش کیه!؟ - احتمالا از این بعد همه پست ها رمزدار، به جز آخرین پستی که برای همیشه می گذارم  من خودم هستم و یک حس غریب...ادامه مطلب

من خودم هستم و یک حس غریب...

من خودم هستم و یک حس غریب...

من خودم هستم و یک حس غریب...

من خودم هستم و یک حس غریب...

من کی ام؟ عکسی که سرگرم تماشای خودم؟یا فریبم، نقش بازی می کنم جای خودم؟!خسته از تکرار خود در سینمایی سوت و کورصحنه ی موهومی ام در چشم دنیای خودممثل نقّاشی غریبم که "تویی" طرح مرابی هویّت می کند با جعل إمضای خودممن کتاب مبهمی هستم که دست سرنوشتداستانم را رقم زد حول معنای خودمصفحه های خالی ام از جمع تنهایی پُر استدلخوشم با خاطرات هرکه منهای خودمشوق عرفانی که پیدا در کلامی نارساستگم شدم در حیرت حلّ معمّای خودم!من کی ام؟ شاید همان که پیش پای زندگیرفته بودم پیشواز مرگ با پای خودم شاعر:؟ پ.ن: - و این پایان منِ سابقِ - با اینکه این وبلاگ رو از سال 92 ساختم ولی از مدت ها قبل توی مجازی نقش یه وب نویس مختصر رو داشتم و توی همه این مدت ها  هویتم با یه منِ ثابت در حال رشد بود. - دچار دوگانگی دو من در خودم شدم، هیچ برتری خاصی نسبت به هم ندارند ولی برگشتن به منِ اول امکان پذیر نیست و باید تمومش کنم.  (انقدر من من شد، یاد شعر چهل من افتادم) - این منِ جدید مثل یک فصای بی نهایت در بی نهایت در بی نهایتیه که هیچی داخلش نیست، هیچی میتونه تداعی کننده چی باشه؟ یه سیاهی مطلق یا یه سفیدی مطلق؟ ترجیح میدم سفیدی مطلق باشه با یه مقدار خرت و پرت از منِ قبلی - چیزی که تغییر نکرده توی این دو من، درون‌گرا بودنمه و این یعنی باید هنوز بنویسم (چقدر هم خوب مینویسم )  ولی این پست آخرین مطلب این وبلاگ "پسرونه" است. - با اینکه امید چیز خوبی نیست ولی به امید بهترین اتفاق ها براتون من خودم هستم و یک حس غریب...ادامه مطلب

زمستان نیز رفت اما بهارانی نمی بینم بر این تکرار در تکرار پایانی نمی بینم به دنبال خودم چون گردبادی خسته می گردم ولی از خویشتن جز گردی به دامانی نمی بینم چه بر ما رفته است ای عمر ؟ ای یاقوت بی قیمت من خودم هستم و یک حس غریب...ادامه مطلب